شعری از شاعر ارسلان صمدی لرگانی

دمی بیا به کنارم نه انتهای غزل                     بیا سرآغ من اما نه ابتدای غزل

هنوز،فاصله داری که تا بخویش رسی              گذر نکرده ز خود کی رسی بپای غزل

مرابه شانه کشیدی و مو به مو بردی               در آینه نشنیدی تو مویه های غزل

من از سکوت تو گفتم ترانه اما تو                    شبانه زمزمه کردی به های های غزل

مرابه فتنه ی امواج چشم خودبردی                 کنون بیاوببین اشک چشمه های غزل

سرودماندن ورفتن همیشه مرثیه نیست          هزار نغمه سرودم در ابتدای غزل

به مهر گفتمت آرایه های پنهان را                   خطاوسهو قلم،نیست برخدای غزل

غزال من ، غزلم شاهکار ماندن بود                 ببین چه زود، رسیدیم انتهای غزل

شاعر: ارسلان صمدی لرگانی